Γράφει ο Γιώργος Νικολάου
Κύκλους γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό μοιάζει να κάνει η Ομόνοια τα τελευταία χρόνια, αφού ο φετινός Μάρτιος, θυμίζει κάτι από εκείνο του 2013. Ήταν τότε που ο κόσμος κράτησε την ομάδα ζωντανή, δίνοντας από το υστέρημα του για να κρατήσει ζωντανή την μεγάλη του αγάπη. Και μάλιστα όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια οικονομική κρίση που κτύπησε αλύπητα το νησί μας. Θα θυμάστε και το κούρεμα που ακολούθησε περί τα τέλη του μήνα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τότε ένα συνταξιούχο να πηγαίνει και να δίνει την σύνταξη του, αφήνοντας το πιο κάτω μήνυμα.
«Αγαπητοί φίλοι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ. Με λίγα λόγια σας καταθέτω 500 ευρώ για ενίσχυση της ομάδας. Είμαι συνταξιούχος, σας δίνω το μηνιάτικό μου, ελπίζοντας να με μιμηθούν και όλοι οι φίλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, γιατί έκλαψα πολλές φορές από τότε που ιδρύθηκε η ΟΜΟΝΟΙΑ, που την έβλεπα στο Γκόουλ. Προς τους ποδοσφαιριστές: Αγαπητοί μου, παίξετε ποδόσφαιρο και θα πάρετε τα λεφτά σας. Με αγάπη ανώνυμος συνταξιούχος, απόστρατος του β’ παγκοσμίου πολέμου».
Θα θυμάστε και εσείς μια παρόμοια ιστορία που δημοσιοποιήθηκε πριν από μερικές μέρες με ένα άλλο συνταξιούχο να δίνει στην ομάδα την σύνταξη του για βοηθήσει την ομάδα του.
Προφανώς και αυτός ο λαός αξίζει να γραφτούν για αυτόν πολλά. Η αγάπη που τρέφει για την ομάδα του είναι απίστευτη.
Είναι όμως καιρός να μην έχει μόνο «συνταξιούχους» ήρωες ο κόσμος. Είναι καιρός να αποκτήσει και διοικητικούς ήρωες/ηγέτες. Ήρωες που θα σώσουν την ομάδα χωρίς να έχουν ανάγκη από τον κόσμο να βάλει το χέρι στην τσέπη κάθε φορά. Διοικητικούς παράγοντες που θα έρθουν, θα ρίξουν χρήμα και θα δώσουν στον κόσμο αντάλλαγμα για όσα πρόσφερε, μια ομάδα βγαλμένη από τα όνειρα τους.
Έχει ανάγκη ο κόσμος να δει ότι μπορεί να κρατηθεί από κάπου. Είναι λες και είσαι σε μια σχέση και νιώθεις το ταίρι σου να εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εσένα. Όσο και αν μπορείς να το αντέξεις αυτό, έχεις την ανάγκη να δεις το… ταίρι σου να μπορεί να ορθοποδήσει και από μόνο του. Να σου βγάλει ένα δυναμισμό. Και είναι αλήθεια πως σε αυτή την σχέση η Ομόνοια είναι… ασυνεπής. Συνεχώς παίρνει από αυτό τον υπέροχο κόσμο αλλά τα τελευταία χρόνια δεν επιστρέφει χαρές.
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό με τον τρόπο που λειτουργά.
Έχει λεχθεί αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα και φαίνεται να συμφωνούν όλοι, πως η Ομόνοια έχει ανάγκη να μπει σε άλλες βάσεις. Πιο στερεές, πιο επαγγελματικές. Έχουν παραδεχθεί όλοι πως πρέπει να αλλάξουν πολλά στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και ήδη αρκετοί έχουν πει τις απόψεις τους, εκφράζοντας πρόθεση να εμπλακούν και διοικητικά.
Το θέμα είναι να περάσουν και στην πράξη. Να αφήσουν πίσω τα όποια διλήμματα και να συμπορευθούν για το καλό της ομάδας. Είναι καιρός να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις. Να ενωθούν δηλαδή όλοι όσοι εκφράζουν πρόθεση να διοικήσουν. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Ο κόσμος των πρασίνων από λόγια χόρτασε. Θέλει να δει επιτέλους αυτές τις αλλαγές που ακούει και δεν βλέπει. Δεν του αξίζει αυτό το θέαμα. Οι παλιές γενιές θυμούνται την Ομόνοια να μεγαλουργεί, ενώ οι νέες ακούνε τους παλιούς να εξιστορούν μεγάλα επιτεύγματα του παρελθόντος.
Στο χέρι τους είναι αν θα μείνουν τα όσα λένε ως ιστορίες από τα παλιά ή αν θα επαναφέρουν την Ομόνοια εκεί που της αξίζει.
Και το λέω ξανά.
Ο κόσμος της Ομόνοιας έχει ανάγκη να στρέψει το κεφάλι και να δει στην διοικητική πυραμίδα τους δικούς του ήρωες/ηγέτες. Να μην βλέπει μόνο στο πρόσωπο του διπλανού του στην εξέδρα αλλά και στον καθρέφτη τον ήρωα της Ομόνοιας.
Ο κόσμος της Ομόνοιας άκουσε πολλές φορές διάφορους να θέλουν να εμπλακούν και να σώσουν την ομάδα, αλλά… δεν. Αυτή την φορά οφείλουν όλοι να μην τους δώσουν μια από τα ίδια.
