Φανταστείτε την Μπαρτσελόνα και τον Λιονέλ Μέσι να πήγαιναν σε κάποια μικρή πόλη της Ισπανίας. Να αγωνίζονταν απέναντι σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, μέσα στη βροχή, σε ένα γήπεδο με λάσπες απ’ άκρη σ’ άκρη. Με τον κόσμο να βρίσκεται περιμετρικά του γηπέδου, με παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πέντε μέτρα από την πλάγια γραμμή. Μακριά από χορηγούς, μακριά από μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές. Χωρίς να τους πληρώσει κάποιος για να το κάνουν. Αλλά να το έκαναν εκείνοι για χάρη ενός παιδιού.
Όχι, στο 2018 που βρισκόμαστε, αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν. Πλέον τα πάντα κινούνται γύρω από το χρήμα. Οποιαδήποτε παρουσία του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του κόσμου σε οποιαδήποτε εκδήλωση, πρέπει να συνοδεύεται από τους χορηγούς. Οι ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται στα καλύτερα γήπεδα του πλανήτη. Τα φώτα να αστράφτουν παντού γύρω. Τα αυτοκίνητα να είναι ακριβά και να φυλάσσονται σε κάποιο πάρκινγκ. Όλα μέσα στη χλιδή. Όλα μέσα στην πολυτέλεια. Όσο για λάσπη; Ούτε λόγος.
Κι όμως, όλα αυτά κάποτε δεν ήταν απίστευτα, όπως ακούγονται τώρα. Κάποτε, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου και για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, δέχτηκε να πάει σε μια πόλη 40.000 κατοίκων και να γεμίσει από πάνω μέχρι κάτω με λάσπη. Το έκανε για να βοηθήσει ένα μικρό παιδί να σώσει τη ζωή του.
Τον χειμώνα του 1984 ένας απελπισμένος πατέρας από την Ατσέρα, μια μικρή πόλη που αριθμούσε 40.000 κατοίκους και βρισκόταν μερικά χιλιόμετρα βορειοανατολικότερα από τη Νάπολη, έβλεπε πως τα λεφτά που είχε δεν θα έφταναν για να μεταφερθεί ο άρρωστος γιος του του στη Γαλλία.
Ο μικρός έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση και ο πατέρας ζήτησε τη βοήθεια του Πιέτρο Πουζόνε. Ο Πουζόνε ήταν 21 ετών, ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη Νάπολι, με καταγωγή από την Ατσέρα. Την επόμενη μέρα ο Πουζόνε πήγε στην προπόνηση και συζήτησε το θέμα με τους συμπαίκτες του. Ζήτησε από τη διοίκηση άδεια για να διεξαχθεί ένα φιλικό στην Ατσέρα με αντίπαλο την τοπική ερασιτεχνική ομάδα. Τα έσοδα θα ενίσχυαν την οικογένεια του μικρού παιδιού και θα της έδιναν ελπίδα.
Ο Πουζόνε είχε πει πως ο πρόεδρος της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο, ήταν αρνητικός. Φοβόταν για τη σωματική ακεραιότητα των παικτών και ιδιαίτερα του Ντιέγκο Μαραντόνα. Μερικούς μήνες νωρίτερα είχε πληρώσεις και τον είχε μετατρέψει στην ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Όμως ο Ντιέγκο είχε αποφασίσει: «Θα πάμε να παίξουμε», είπε σε πρόεδρο και συμπαίκτες. Η Νάπολι κατέφθασε στο μικρό γηπεδάκι της πόλης ένα κρύο και μουντό απόγευμα και αντίκρισε αυτό ακριβώς που φοβόταν η διοίκηση της ομάδας εξ αρχής: ένα ερασιτεχνικό γήπεδο, χωμένο ανάμεσα σε παλιά, ερειπωμένα κτίρια, με αποδυτήρια που δεν είχαν ούτε τα στοιχειώδη, μια κεντρική, ετοιμόρροπη κερκίδα και έναν αγωνιστικό χώρο γεμάτο λακκούβες, χώμα και λασπουριά. Οι παίκτες έκαναν προθέρμανση μπροστά σε αυτοκίνητα και μέσα στη λάσπη.
Ο αγωνιστικός χώρος ήταν τραγικός. Επιεικά τραγικός. Όμως ο κόσμος ήταν εκεί και περίμενε. Περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι, οι οποίοι δεν χώρεσαν στην κερκίδα, με αποτέλεσμα να βρεθούν περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου πολλοί απ’ αυτούς. Το περιβραχιόνιο της Νάπολι μόνο για το συγκεκριμένο παιχνίδι φόρεσε ο ντόπιος Πουζόνε.
Ο Μαραντόνα και οι συμπαίκτες του έκαναν το θαύμα τους. Έπαιξαν μπάλα εκεί που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς. Χάρισαν χαρά σε χιλιάδες ανθρώπους, μα περισσότερη σε μια απελπισμένη οικογένεια. Σε μια συνέντευξη του το 2015 ο Πουζόνε αποκάλυψε πως τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν από τα εισιτήρια και τις χορηγίες κάλυψαν και με το παραπάνω την επέμβαση του μικρού, που υγιής πλέον μπορεί να διηγείται στα δικά του παιδιά πως μια μέρα του χειμώνα του 1984, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου ήρθε, για χάρη του, να παίξει μπάλα στις λάσπες.
Δείτε το βίντεο από τη μέρα που ο Ντιέγκο αποφάσισε να «λασπωθεί» για να σώσει ένα παιδί:
Πηγή: pagenews.gr
