Ήταν ένα παιχνίδι που εξαρχής έμοιαζε με μια ενενηντάλεπτη αγγαρεία. Το βαθμολογικό ενδιαφέρον ήταν ανύπαρκτο, οι εξέδρες του παγωμένου ΟΑΚΑ ποτέ δεν έμοιαζαν πιο άδειες σε ματς της Εθνικής Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και ήταν απορίας άξιο με ποιο ακριβώς τρόπο, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και μια τέτοια συνθήκη, θα έβρισκαν οι ποδοσφαιριστές της Ελλάδας το κίνητρο να παίξουν με κέφι σε αυτό το παιχνίδι.
Κι όμως, κάτι το γεγονός ότι η Εσθονία είναι -αντικειμενικά- μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων, κάτι η έλλειψη άγχους από την Ελλάδα, στα πρώτα λεπτά η ομάδα του Αναστασιάδη πίεσε και έχασε και κάποιες ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ. Όσο περνούσε το παιχνίδι ωστόσο η υπεροχή έγινε φλύαρη, οι ευκαιρίες άρχισαν να γίνονται όλο και πιο λίγες και τελικά, κόντρα στη ροή του αγώνα, η Εσθονία άνοιξε το σκορ και μάλιστα λίγο πριν οι δυο ομάδες πάνε στα αποδυτήρια.
Για την ακρίβεια, το σκορ άνοιξε από ελληνικά πόδια αλλά… σε λάθος έστία καθώς στο 44′ ο Λαμπρόπουλος έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Μπάρκα για το 0-1. Η επανάληψη συνέχιστηκε στο ίδιο μοτίβο: με την Ελλάδα να είναι αυτονόητα η ομάδα που είχε την υπεροχή, να καταφέρνει να την μετουσιώνει σε φάσεις αλλά να αδυνατεί να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα των Εσθονών.
Ο Αναστασιάδης «ανακάτεψε την τράπουλα» βάζοντας στο ματς τους Φορτούνη, Μάνταλο που έδωσαν ρυθμό στην ομάδα τους σε μια φάση που αυτός είχε αρχίσει να φθείνει και η πίεση συνεχίστηκε, κάτι που ωστόσο δεν ήταν ικανό για να δώσει καθοριστική ώθηση στην Εθνική έτσι ώστε να ισοφαρίσει.
