Φώναξες, θύμωσες, τρελάθηκες, έκλαψες… Τώρα;

Γράφει ο Γιώργος Νικολάου

Φώναξες, θύμωσες, τρελάθηκες, έκλαψες και αγανάκτησες. Δεν σου είπε κανείς πως είχες άδικο. Η αγανάκτηση σε κυρίευσε. Δεν άντεχες να βλέπεις άλλο αυτό το θέαμα, γιατί η αγάπη σου για την ομάδα είναι τόσο μεγάλη που αυτά που γίνονταν σε έκαναν να εκραγείς.

Καταλόγισες ευθύνες και είπες την άποψη σου. Έδειξες την αντίδραση σου με την αποχή σου σε αρκετά παιχνίδια, αλλά τώρα το σκηνικό πρέπει να αλλάξει…

Η ΑΕΛ έφτασε χαμηλά. Πολύ χαμηλά. Δεν τις αρμόζει ούτε αυτή η θέση, ούτε αυτό το θέαμα που παρουσιάζει. Σε πληγώνει η ματιά στον βαθμολογικό πίνακα αλλά μέσα σου ξέρεις πως έχει γυρίσει η σελίδα. Δεν μπορεί να μην γυρίσει! Αλλά για να γίνει αυτό το μεγάλο βήμα μόνο ΕΣΥ μπορείς να την βοηθήσεις.

ΕΣΥ είσαι η μεγάλη δύναμη της ομάδας. Χωρίς εσένα η ΑΕΛ δεν θα υπήρχε. Πληγώθηκες πολύ αλλά ξέρεις πως η μεγάλη σου αγάπη σε έχει ανάγκη και είναι η ώρα να την πάρεις από το χέρι και να την σηκώσεις…

Εκεί… στα τσιμέντα! Εκεί που έμαθες να γράφεις ιστορία! ΕΣΥ δεν την άφησες όταν έπεσε στην Β΄ κατηγορία, ΕΣΥ δεν την άφησες όταν η βαθμολογική θέση ήταν χάλια. ΕΣΥ δεν την άφησες όταν έχανε τόσους τελικούς κυπέλλου και ας ήταν τόσο μεγάλη η πίκρα σου.

Και επειδή ΕΣΥ δεν την άφησες μόνη και την στήριξες στα δύσκολα, αυτή σου χάρισε ένα τίτλο πρωταθλήματος μετά από 44 χρόνια. Σε πότισε χαρά! Και μετά; Σε ταξίδεψε στην Ευρώπη! Είδες τι μπορεί να κάνει αυτή η αγάπη ε;

Τώρα κατάλαβες γιατί η ιστορία σε προστάζει να σταθείς εκεί στα τσιμέντα της κερκίδας και πάλι; Αφού σου είναι γραφτό ρε φίλε… Να βασανίζεσαι, να μουρμουράς και στο τέλος να πετάς ψηλά.

ΕΣΥ αγαπάς αυτή την ομάδα. Δεν είναι ψεύτικη η αγάπη σου σαν άλλες. Γι΄ αυτό είναι ώρα να επιστρέψεις εκεί που ξέρεις. Σήκωσε πάνω την ΑΕΛ που τόσο αγαπάς και βάλε την και πάλι στον σωστό δρόμο. Γιατί στην τελική, έχουν δίκιο όσοι λένε πως… ΑΕΛ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!